Van beroofd in Buenos Aires tot dronken in Mendoza
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
13 Februari 2012 | Brazilië, Rio de Janeiro
Buenos Aires is een stad met vele gezichten, minimaal zoveel als er wijken zijn. Natuurlijk is het de stad van de tango, de steaks en de rode wijn (daar kan je dan ook niet om heen), maar als tourist zijn er slechts een paar plekken random in de stad waar je geweest moet zijn (waaronder het graf van Evita, Plaza del Mayo en de antiekmarkt in San Telmo). Het lijkt me vooral een stad die je moet ervaren door er tijdelijk te wonen en waarvan je niet echt een goed beeld krijgt in 3 dagen tijd. Zeker niet als je van die 3 dagen ook nog eens bijna de helft van de tijd kwijt bent met het zoeken naar een politiebureau en het bezoeken van de Nederlandse ambassade omdat je in een stomme berovingstruc bent getrapt.
Zo´n beroving leidt in ieder geval tot een nieuwe ervaring die niet in een Lonely Planet beschreven staat; gewoon een stukje off the beaten track in Buenos Aires.
De tips: ga op een zondag naar busstation Retiro voor een ticket naar je volgende bestemming. Neem je paspoort mee (zonder paspoort geen ticket), ga vantevoren pinnen zodat je lekker wat geld hebt en je ticket kan betalen en neem je camera mee voor het geval je een foto wil maken van deze spannende gebeurtenis. Stop alles in een Eastpack, pak alle ritsen bij elkaar en haal er een slot doorheen. Geen zakkenroller die in jouw rugtas komt! Laat vervolgens nietsvermoedend in het metrostation wat schuim/lijm op je rug spuiten en reageer verbaasd als je er achter komt dat zowel jouw rug als die van je medereiziger onder de witte zooi zit. Maak je geen zorgen, er zullen ineens twee vrouwtjes van 1.50m zijn die, ontzettend toevallig, met het wc-papier al in hun hand je uit de brand willen helpen. Ze proberen je uit te leggen dat het van het betonnen plafond met TL-verlichting afkomt en blijven wijzen; omdat je nog steeds niet helemaal begrijpt hoe je in deze situatie terecht bent gekomen en geen kaas kunt maken van hun Spaanse gebrabbel kijk je allebei omhoog (dit is essentieel; als je het niet doet raak je je tas namelijk niet kwijt!). Dit alles vindt plaats in welgeteld 30 seconden en houdt je de komende 1,5 dag van de straat.
Na een dappere achtervolgingspoging van Jeroen moesten we helaas toch concluderen dat onze wegen (die van ons en die van de tas) vanaf nu waren gescheiden. Een tour langs drie politiebureau´s (oh, het is in het metrostation gebeurd, ja, dat soort aangifte doe ik niet hoor) leverde uiteindelijk een geldig proces-verbaal op waarmee we van de ambassade ook nog eens nood-paspoorten kregen. Zo kom je nog eens ergens.
Vanaf toen werd onze reis een groot feest; een nachtbus bracht ons in Cordoba dat in de Central Sierras ligt (een semi droog bergachtig gebied). We zochten een cowboy (ok, misschien een Argentijnse polo-speler die in zijn jongere jaren op hoog niveau in Engeland speelde), wat paarden en maakten een lange trektocht door de Sierras en eindigden de dag met een barbeque en de nodige steaks.
San Juan was de volgende stop vanwege een mooi nationaal park, maar de nachtelijke storms sloten het park en lieten ons zitten met een slap alternatief; Dique Ullum. Volgens de LP een meer met een strand en recreatiemogelijkheden. We namen de bus en meldde de chauffeur onze bestemming. Ergens midden op de snelweg remt de chauffeur, laat alle passagiers naar voren vliegen, roept "Dique, Dique", gooit de deuren open en kijkt ons aan. Twijfelend stappen we uit om erachter te komen dat we in de middle of nowhere op een dijk staan. Een mooie dijk, dat wel, maar niet helemaal wat we hadden verwacht. Enige vorm van civilisatie ligt op 10 kilometer afstand en de bus komt maar eens in de 2 (of 3, of 4) uur. We besluiten om te liften naar Ullum (Dique hadden we inmiddels begrepen), maar eindigen in het paradijs. We worden namelijk afgezet bij een tropisch buiten zwembad omringd door rieten hutjes en palmbomen met op de achtergrond het meer, het Andesgebergte en de Sierras. Too good to be true!
Eén aanblik op de Andes leidt tot meer en vanuit Mendoza klimmen we (ok, de auto klimt, de afstanden zijn te groot voor een dag om het zelf te doen) 4000 meter omhoog naar het beeld van Cristo Redentor op de grens van Chili en Argentinie in het midden van de Andes. Een rit dwars door het gebergte, langs Puente del Inca en de eeuwige sneew; super mooi.
De dag daarna nemen we een bus naar Maipu, huren we een fiets en bezoeken we verschillende wijngaarden om hun wijnen te proeven, het goede leven. Via San Luis komen we terug in Buenos Aires, eten nog wat steaks en drinken een laatste fles rode Argentijnse wijn voordat we beiden weer een andere kant op gaan...
Zo´n beroving leidt in ieder geval tot een nieuwe ervaring die niet in een Lonely Planet beschreven staat; gewoon een stukje off the beaten track in Buenos Aires.
De tips: ga op een zondag naar busstation Retiro voor een ticket naar je volgende bestemming. Neem je paspoort mee (zonder paspoort geen ticket), ga vantevoren pinnen zodat je lekker wat geld hebt en je ticket kan betalen en neem je camera mee voor het geval je een foto wil maken van deze spannende gebeurtenis. Stop alles in een Eastpack, pak alle ritsen bij elkaar en haal er een slot doorheen. Geen zakkenroller die in jouw rugtas komt! Laat vervolgens nietsvermoedend in het metrostation wat schuim/lijm op je rug spuiten en reageer verbaasd als je er achter komt dat zowel jouw rug als die van je medereiziger onder de witte zooi zit. Maak je geen zorgen, er zullen ineens twee vrouwtjes van 1.50m zijn die, ontzettend toevallig, met het wc-papier al in hun hand je uit de brand willen helpen. Ze proberen je uit te leggen dat het van het betonnen plafond met TL-verlichting afkomt en blijven wijzen; omdat je nog steeds niet helemaal begrijpt hoe je in deze situatie terecht bent gekomen en geen kaas kunt maken van hun Spaanse gebrabbel kijk je allebei omhoog (dit is essentieel; als je het niet doet raak je je tas namelijk niet kwijt!). Dit alles vindt plaats in welgeteld 30 seconden en houdt je de komende 1,5 dag van de straat.
Na een dappere achtervolgingspoging van Jeroen moesten we helaas toch concluderen dat onze wegen (die van ons en die van de tas) vanaf nu waren gescheiden. Een tour langs drie politiebureau´s (oh, het is in het metrostation gebeurd, ja, dat soort aangifte doe ik niet hoor) leverde uiteindelijk een geldig proces-verbaal op waarmee we van de ambassade ook nog eens nood-paspoorten kregen. Zo kom je nog eens ergens.
Vanaf toen werd onze reis een groot feest; een nachtbus bracht ons in Cordoba dat in de Central Sierras ligt (een semi droog bergachtig gebied). We zochten een cowboy (ok, misschien een Argentijnse polo-speler die in zijn jongere jaren op hoog niveau in Engeland speelde), wat paarden en maakten een lange trektocht door de Sierras en eindigden de dag met een barbeque en de nodige steaks.
San Juan was de volgende stop vanwege een mooi nationaal park, maar de nachtelijke storms sloten het park en lieten ons zitten met een slap alternatief; Dique Ullum. Volgens de LP een meer met een strand en recreatiemogelijkheden. We namen de bus en meldde de chauffeur onze bestemming. Ergens midden op de snelweg remt de chauffeur, laat alle passagiers naar voren vliegen, roept "Dique, Dique", gooit de deuren open en kijkt ons aan. Twijfelend stappen we uit om erachter te komen dat we in de middle of nowhere op een dijk staan. Een mooie dijk, dat wel, maar niet helemaal wat we hadden verwacht. Enige vorm van civilisatie ligt op 10 kilometer afstand en de bus komt maar eens in de 2 (of 3, of 4) uur. We besluiten om te liften naar Ullum (Dique hadden we inmiddels begrepen), maar eindigen in het paradijs. We worden namelijk afgezet bij een tropisch buiten zwembad omringd door rieten hutjes en palmbomen met op de achtergrond het meer, het Andesgebergte en de Sierras. Too good to be true!
Eén aanblik op de Andes leidt tot meer en vanuit Mendoza klimmen we (ok, de auto klimt, de afstanden zijn te groot voor een dag om het zelf te doen) 4000 meter omhoog naar het beeld van Cristo Redentor op de grens van Chili en Argentinie in het midden van de Andes. Een rit dwars door het gebergte, langs Puente del Inca en de eeuwige sneew; super mooi.
De dag daarna nemen we een bus naar Maipu, huren we een fiets en bezoeken we verschillende wijngaarden om hun wijnen te proeven, het goede leven. Via San Luis komen we terug in Buenos Aires, eten nog wat steaks en drinken een laatste fles rode Argentijnse wijn voordat we beiden weer een andere kant op gaan...
-
13 Februari 2012 - 06:51
Jerorn:
Wat was het mooi hé? X -
13 Februari 2012 - 08:17
Feodor:
Wauw! dat klinkt ff lekker en wat een goede tip/ervaring die niet in de LP staat! .. Argh nee super kut natuurlijk! :/ Had je nog wel een backup van een aantal foto's?! Gelukkig klinkt de rest van jullie avonturen goddelijk in de oren. Enjoy en niet meer in de bus omhoog kijken he!
Ben stiekem ook wel benieuwd naar Jeroens dappere achtervolgingspoging maar dat verhaal horen we nog wel eens hoop ik? ;) -
13 Februari 2012 - 08:41
Henk:
Haha die Iris, heel beeldend! Ik zie je daar al staan, naar het plafond turen. Dit is er typisch zo eentje van "Ach, later lachen we hierom" -
13 Februari 2012 - 10:07
Iris XS:
:D ah, een nieuwe variant op de 'bird shit'! Wat zijn die mensen toch inventief. Gelukkig hebben jullie ervan genoten, hopelijk nog wel foto's kunnen maken van de mooie plekjes waar jullie zijn geweest? Anders geloofd niemand het natuurlijk xxx -
13 Februari 2012 - 10:35
Mathijs:
Ach ja, je weet dat er een keer een reisverslag komt waarin je vertelt over je beroving. Maar mooie avonturen verder! Gelukkig heb je de herinneringen nog. x -
13 Februari 2012 - 21:12
Mignon:
Ha die Iris
Wat kun jij heerlijk schrijven. De meeste dingen had ik natuurlijk al van je reisgenoot vernomen, maar toch heerlijk om zo te lezen. Ga er maar een mooi boek van maken.
Heel mooi vervolg van je reis en ik kijk alweer uit naar je volgende verslag.
x lieve groet vanuit Vught -
14 Februari 2012 - 20:22
Nel:
Je moet het ook wel allemaal meegemaakt hebben hè! Alleen erover horen praten en zelf niet ervaren is niet genoeg. Gelukkig is het allemaal weer goed gekomen enne een gewaarschuwd mens telt voor 2(haha)prachtig verhaal heb je weer geschreven en de foto's liegen er ook niet om. geniet maar lekker van je avontuur. Veel plezier met carnaval, want dat geat in ieder geval oan. de elfstedentocht is dus afgeblazen, het wordt hier ook prachtig weer (hopen we) xxx nel -
15 Februari 2012 - 03:28
Simone:
Mooi verteld, ook al was het op het moment zelf allemaal niet heel grappig :). Geniet ze nog!
liefs -
15 Februari 2012 - 16:13
Ellen:
Hee chick! Prachtig verhaal! Gelukkig sleurt die geweldige humor je weer door zo'n toch-wel-heel vervelende situatie heen (zat laatst ongeveer in hetzelfde schuitje). Een gelukje: dit was je handbagage dus dat wordt (als het goed is!) wel vergoed door je reisverzekering! Jeuh!
Lieve chick, blijf genieten en mooie verhalen schrijven! Liefs en kus -
20 Februari 2012 - 16:56
Caroline:
Iris, wat is je humor toch heerlijk, zelfs in kuttige situaties. En als ik de balans zo opmaak vind ik je helemaal niet zielig, als je dat maar weet! ;) Wijnen proeven en door de Andes rijden winnen het in mijn boek nog altijd van je tijd doorbrengen in Coevorden. Ja, daar zit ik tegenwoordig (lang verhaal). Maar gelukkig hebben we hier nog carnaval - het was weer episch in Eindhoven, alleen ben ik nu een lens kwijt :) Tja...
Geniet ervan daar en blijf schrijven!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
