Incredible India.

Zouden er jongens zijn die op een zonnige ochtend in India wakker worden en denken; “als ik later groot ben, word ik riksja chauffeur!”? Of rol je er in en heb je ineens een tuk tuk waarmee je uren per dag over de wegen van Bangalore scheurt? En waar koop je dan zo’n geel groen karretje? De inrichting van zo’n ding is ook fascinerend; de een heeft er een rijdende disco van gemaakt met rood/blauw/oranje neon verlichting en laat 100 Decibel aan Bollywood gejengel door de ingebouwde subwoover naar buiten knallen, een ander houdt het bij gekleurde bloemetjes bekleding met een grasmat aan het plafond. Smaken verschillen.

Wat me nog het meest heeft verbaasd is de onverwachte eerlijkheid van de chauffeurs zelf. Iedere ochtend ben ik weer opnieuw in gevecht over een fatsoenlijke prijs om naar kantoor te gaan. Op de meter zou het 60 roepie moeten kosten, maar er zijn er bij die zonder blikken of blozen 200 durven te vragen. Uiteindelijk komen we iedere dag weer op 80 uit en zou je, efficiënt gezien dit hele onderhandelingsproces over kunnen slaan, maar zo werkt de wereld hier nu eenmaal niet. Diezelfde mensen hebben tot twee keer toe veel moeite gedaan om een laptop die één van mijn minder oplettende collega in de riksja had laten liggen terug te brengen. Aangezien zo’n ding voor hen de waarde heeft van minimaal één jaarsalaris, was ik onder de indruk. Incredible India noemen ze dat.

Zo kan het ook gebeuren dat je op vrijdagavond om 21:00 in Mumbai landt en om 22:00 bij een van de hipste clubs in je cocktail jurk binnen staat omdat één van je collega’s ooit bevriend is geraakt met een rijke Indiër en er zo voor gezorgd heeft dat je op de gastenlijst terecht komt. Met Anetey, Feo, Danka en een hele rits Indiërs starten we een weekend dat belooft één van de betere tot nu toe te worden. Mumbai is India op zijn best; een cosmopolitische sfeer, heerlijke restaurants, mooie oude gebouwen, sloppenwijken met daartussen een woning van een miljardair (om maar even aan te geven dat je hier alle kanten op kunt) en overal Swift Trabandjes die als riksja dienend het straatbeeld vullen. We doen een cultureel rondje bij de Gateway of India, lopen over de Chor Bazaar en krijgen een rondleiding door Dharavi (Mumbai’s bekendste slum – ja, die van die film). Misschien ben ik hier al te lang en zijn mijn standaarden bijgesteld, maar ik durf te zeggen dat ik de levensomstandigheden niet zo ellendig vond als ik van tevoren dacht. Natuurlijk blijft een ruimte van 10m2 zonder natuurlijk daglicht voor een heel gezin verre van ideaal (en onvoorstelbaar voor de verwende Westerlingen die wij zijn) . Maar, deze mensen hebben een dak boven hun hoofd, bakstenen muren om zich heen, mogelijkheden om geld te verdienen in verschillende kleine industrieën als recycling en potten bakken etc., waardoor ze ook te eten hebben en daarnaast kunnen hun kinderen naar school. Het blijft een lange weg naar meer ontwikkeling, maar het lijkt in ieder geval geen onmogelijke weg te zijn.

Na dit verhaal voel ik me bijna bezwaard om te vertellen dat ik het weekend daarvoor op de 24e verdieping van het Marriott in Pune zo’n vers stuk lam heb gegeten dat het bijna van het bot af viel, nadat de cocktails die geserveerd werden met net gebrande cashewnoten op waren (dit alles ter gelegenheid van het weerzien met goede vriend Feo uit Nederland). Het blijft bizar hoe groot de tegenstellingen hier zijn. En om er nog één te noemen; zaterdagmiddag delen we bananen uit aan bedelaars, zondagmiddag chillen we op rooftop poolparty in de zon met Indiërs die meer fortuin hebben dan al mijn vrienden bij elkaar (Incredible India he?).

Als ik een paar weken later over Nienke (die me samen met Jeroen komt opzoeken) heen hang om uit het vliegtuig raam naar buiten te kijken zie ik overal bergtoppen met eeuwige sneeuw en dalen met veel groen gras. Op het moment dat ik me af begin te vragen hoe je hier in hemelsnaam een landingsbaan kan bouwen, maken we drie bochten en staan we op 3500 meter hoogte stil in in Leh; midden in de Himalaya! Om acute hoogte ziekte te voorkomen worden we geadviseerd om de eerste 36 uur niks te doen – een perfect begin van de vakantie. We chillen wat rond onze bungalow, spelen oneindig veel potjes Frank Zoo en genieten van de verse abrikozen sap die van het landgoed komt waar we verblijven.

We besluiten dat we best nog wel wat hoger kunnen en zo vertrekken we met gids Lobzang, kok Yamel (ofzo – van dat Hindische gebrabbel valt niet altijd wat te maken), 5 paarden en twee “horse man” op een drie daagse trekking naar Stok-La op 4900 meter. We slingeren door de bergen, staan tot onze knieën in het water als we een rivier oversteken en verbazen ons over de plekken waar we de rood, geel, blauwe en groene vlaggetjes met teksten van de Dalai Lama tegen komen. Het India van de chaos, toeterende auto’s, door smog vervuilde lucht en ongelooflijk veel mensen lijkt een ander land te zijn. Na 5 uur wandelen slaan we ons kamp op in het midden van nergens; een groene vallei omgeven door hoge bergen en gesplitst door een beekje. Zittend in de lotushouding (voor minimaal een uur of drie) kookt Yamel met een basis uitrusting een fantastische maaltijd. Onder een sterrenhemel zoals sterrenhemels bedoeld zijn vallen we in slaap om energie op te doen voor dag 2.

Dag 2 is samen te vatten in één woord; Bits. Met een hoofdletter B dus. 6 Uur lang omhoog klimmen met een lucht waarin veel minder zuurstof zit dan je gewend bent resulteert in 4 stappen zetten, een paar seconden uithijgen en weer door (het is dan ook helemaal niet frustrerend als de paardenman van 67 je glimlachend voorbij loopt en drie kwartier eerder boven is dan jij - zucht). Zoals ze zeggen; de weg naar de top is lang, maar ook zeker de moeite waard. Het uitzicht is onbeschrijfelijk en als ik me vervolgens bedenk dat ik samen met Jeroen en Nienke gewoon in DE Himalaya ben op 4900 meter, besef ik me dat het leven ontzettend mooi is (ok, ik had wel eerst een lunch en 20 minuten uit-hijg/bijkom- tijd nodig voor ik überhaupt weer kon nadenken).

Daarna wordt het chill; ik denk dat dalen wat meer mijn specialiteit is. Vergeleken met het tempo waarmee we omhoog kwamen, vlogen we de berg af. We werden vergezeld door wat berg-geiten/gemzen/bokken (mijn flora en fauna kennis laat soms wat te wensen over), een blauwe lucht met zon en verder helemaal niks.

De laatste dag was peanuts, maar omdat er een tempel in Bihar was opgeblazen was mochten we Leh niet in en belandden we bij de gids thuis in Stok. Zijn vrouw schotelt ons 5 liter boter thee met zout en peper per persoon voor, wat misschien wat te veel van het goede was, maar de bedoeling was natuurlijk erg goed. Het is lastig voor te stellen dat deze mensen minimaal 6 maanden per jaar van de buitenwereld afgesloten zijn omdat de wegen geblokkeerd worden door sneeuw. Misschien wat voor een sabbatical later.

We hebben nog niet genoeg van de Himalaya en dus gaan we via de hoogste snelweg ter wereld, die over maar liefst 4 bergpassen heen gaat, van Leh naar Manali. Zo waardeloos als de kwaliteit van de weg is (ik voel me een stuiterbal op de achterbank), zo ongelooflijk prachtig is deze omgeving (ik weet het, ik val in herhaling, maar dit gebergte staat met stip in mijn top 3 van mooiste plekken op deze wereld). Het landschap is eerst wat droog en stoffig, vervolgens rijden we letterlijk door de eeuwige sneeuw en eindigen we in groen grassig gebied met overal watervallen.

De vakantie wordt afgesloten met een Punjabi dansavond in de F-bar van Bangalore. Nienke en Jeroen vliegen vervolgens naar huis en ik ga weer terug naar Hyderabad waar ik inmiddels een aantal weken heb doorgebracht om wat nieuwe skills op te doen.

En nu? Nu is het woensdagmiddag 31 juli; heb ik met mijn verfijnde “zit met maximaal gewicht op je koffer”-techniek deze ook daadwerkelijk dicht gekregen en kan ik terug kijken op een ontzettend goed avontuur. Samenwerken in één team met twee conservatieve Indiase mannen was op zijn zachts gezegd op sommige momenten een hell of a job, maar ik heb er veel voor terug gekregen. India is en blijft een fascinerend land. Ik ga het nog missen.