Inburgeren in India
Blijf op de hoogte en volg Iris
04 Maart 2013 | India, Bangalore
In de eerste paar dagen bestond Bangalore – of Bengaluru zoals de Indiërs het zelf met een mooie rollende “r” kunnen uitspreken – voor mij vooral uit Bang #7 (mijn kantoor), mijn appartement (in de wijk Koramangala) en de weg er tussen. Hoewel ik in die 5 kilometer meer wonderlijke dingen tegen kom (en gemiddeld ook vaker twijfel of ik deze rit daadwerkelijk overleef) dan in een 50 kilometer in Nederland, leek het me toch ook wel wat om de rest van de stad te zien. In het eerste weekend ging ik met mijn roomie (Lionel, via het zelfde programma hier, maar op een ander project) naar Bangalore Palace. Geen mooie paleistuinen met vers gemaaid gras en bloemen in alle kleuren; in plaats daarvan verdord bruin gras met hier en daar een kleine vuilnishoop – smaken verschillen. Het paleis zelf was prachtig; ouderwetse Indiase pracht en praal compleet met een opgezet olifanten hoofd (zelf geschoten) aan de muur. Helaas had de bewaking ergens een steekje laten vallen en vlogen er duiven rond die boven op dit hoofd een nestje hadden gebouwd en vanaf daar hun ontlasting lieten lopen – iets minder koninklijk.
Bij het uitlopen van de laan verschijnt er uit het niets een riksja; de man spreekt vloeiend Engels en wil ons voor 30 roepie (een koopje) overal naar toe rijden. Natuurlijk te mooi om waar te zijn, maar hij brabbelt dat hij “for the company” werkt en we geven hem het voordeel van de twijfel (nu ik dit zo schrijf denk ik, waarom deden we dat ook alweer?). Vooral omdat er geen ander vervoersmiddel te bekennen is (daarom dus :) ). Uiteraard belanden we in een fabriek voor overhemden en pakken (ik denk stiekem dat er een Aziatisch verbond van tuk tuk chauffeurs bestaat die onderling tips uitwisselt). Jammer.
’s Middags gaan we op zoek naar de straat waar je gezien schijnt te moeten worden – MG Road. Hier staan verschillende shopping malls waar alle grote namen (Chanel, Vuitton, Jimmy Choo) aanwezig zijn (helaas niet voor Indiase prijzen). We nemen het verkeerde blokje om en lopen 3 minuten later door een wijk van het India zoals je dat in je hoofd hebt; mensen die hun kleren wassen op straat, overal zwerfhonden, bergen vuilnis met hier en daar een koe die dit lekker eten lijkt te vinden en vrouwen op blote voeten met een sari om. Ik blijf het bizar vinden hoeveel verschil in levensstandaard er binnen een paar vierkante meter kan zijn. Mijn zoektocht naar een SIM kaart eindigt hier wel – via de officiële weg had ik 15 formulieren met 23 handtekeningen nodig en dat duurde me iets te lang. Bureaucratie is hier trouwens een levensstijl. Op dag twee raakte ik mijn acces-pas voor het hele gebouw kwijt (toegegeven, dat was niet mijn beste actie). Ik moest opnieuw 3 formulieren op exact dezelfde wijze invullen als ik de dag ervoor had gedaan en aan al mijn meerdere vragen of ze het nog steeds goed vonden dat ik die pas kreeg. Geduld is een schone zaak.
In de tweede week begin ik mijn draai al wat meer te vinden. Als ik de bakkerij binnen kom gelopen rennen de mannetjes al naar het koffiezetapparaat om een verse cappuccino voor me te maken – lang en wit zijn heeft soms toch voordelen. Nadeel is dat iedereen mij ergens gezien lijkt te hebben, terwijl ik de 8.000 mensen die hier werken wat minder goed uit elkaar kan houden en daardoor mezelf regelmatig aan dezelfde persoon opnieuw voorstel.
Ergens halverwege de week ga ik uit eten met het team van een Nederlandse collega. Van 10 Indiërs in dezelfde leeftijdscategorie als ik, leer ik dat je eerst heel hard moet drinken, vervolgens moet eten en daarna is het klaar en gaat er geen druppel meer in (geldt voor zowel alcoholische als niet-alcoholische dranken). Het idee dat je eerst een bodem moet leggen vinden ze gek. Trouwen uit liefde trouwens ook – het merendeel zweert bij uithuwelijken. Ze zijn van mening dat als je maar lang genoeg bij iemand blijft, je vanzelf van die persoon gaat houden (het leven kan zo simpel zijn).
Een dag later had ik de eerste borrel van een expat community in Bangalore – naast Indiërs wil ik ook wel wat andere mensen ontmoeten en een sociaal leven naast je werk is best fijn. Daarnaast zijn mijn collega’s voor 100% mannelijk, wat prima is, maar een vrouw om tegen aan te praten op zijn tijd is echt wel een toegevoegde waarde. Gelukkig waren die er, heb ik veel leuke mensen gesproken en was het een geslaagde avond.
De weekenden zijn hier net mini-vakanties; op vrijdagmiddag klap je je laptop dicht en tot maandagochtend heb je nul verplichtingen. Heerlijk. Zondagochtend besloten we (Lionel, Swen en ik) dat we op safari in Bannerghatta National Parc zouden gaan – nadat we de zaterdag aan het zwembad hebben gelegen om wat voor te bruinen ter voorbereiding van het bezoek aan Goa volgende week, leek het ons een mooi moment om wat te ondernemen. Een witte tijger kwam op aai-afstand tegen onze jeep aan staan, maar ook de olifanten, buffels, beren, leeuwen en gewone tijgers mochten er zijn. Dit alles met als achtergrond een uitgestrekt groen landschap, met wat rotsen, een meertje en in de verste verte geen drukte te bekennen. Ook dit is India.
Bij het uitlopen van de laan verschijnt er uit het niets een riksja; de man spreekt vloeiend Engels en wil ons voor 30 roepie (een koopje) overal naar toe rijden. Natuurlijk te mooi om waar te zijn, maar hij brabbelt dat hij “for the company” werkt en we geven hem het voordeel van de twijfel (nu ik dit zo schrijf denk ik, waarom deden we dat ook alweer?). Vooral omdat er geen ander vervoersmiddel te bekennen is (daarom dus :) ). Uiteraard belanden we in een fabriek voor overhemden en pakken (ik denk stiekem dat er een Aziatisch verbond van tuk tuk chauffeurs bestaat die onderling tips uitwisselt). Jammer.
’s Middags gaan we op zoek naar de straat waar je gezien schijnt te moeten worden – MG Road. Hier staan verschillende shopping malls waar alle grote namen (Chanel, Vuitton, Jimmy Choo) aanwezig zijn (helaas niet voor Indiase prijzen). We nemen het verkeerde blokje om en lopen 3 minuten later door een wijk van het India zoals je dat in je hoofd hebt; mensen die hun kleren wassen op straat, overal zwerfhonden, bergen vuilnis met hier en daar een koe die dit lekker eten lijkt te vinden en vrouwen op blote voeten met een sari om. Ik blijf het bizar vinden hoeveel verschil in levensstandaard er binnen een paar vierkante meter kan zijn. Mijn zoektocht naar een SIM kaart eindigt hier wel – via de officiële weg had ik 15 formulieren met 23 handtekeningen nodig en dat duurde me iets te lang. Bureaucratie is hier trouwens een levensstijl. Op dag twee raakte ik mijn acces-pas voor het hele gebouw kwijt (toegegeven, dat was niet mijn beste actie). Ik moest opnieuw 3 formulieren op exact dezelfde wijze invullen als ik de dag ervoor had gedaan en aan al mijn meerdere vragen of ze het nog steeds goed vonden dat ik die pas kreeg. Geduld is een schone zaak.
In de tweede week begin ik mijn draai al wat meer te vinden. Als ik de bakkerij binnen kom gelopen rennen de mannetjes al naar het koffiezetapparaat om een verse cappuccino voor me te maken – lang en wit zijn heeft soms toch voordelen. Nadeel is dat iedereen mij ergens gezien lijkt te hebben, terwijl ik de 8.000 mensen die hier werken wat minder goed uit elkaar kan houden en daardoor mezelf regelmatig aan dezelfde persoon opnieuw voorstel.
Ergens halverwege de week ga ik uit eten met het team van een Nederlandse collega. Van 10 Indiërs in dezelfde leeftijdscategorie als ik, leer ik dat je eerst heel hard moet drinken, vervolgens moet eten en daarna is het klaar en gaat er geen druppel meer in (geldt voor zowel alcoholische als niet-alcoholische dranken). Het idee dat je eerst een bodem moet leggen vinden ze gek. Trouwen uit liefde trouwens ook – het merendeel zweert bij uithuwelijken. Ze zijn van mening dat als je maar lang genoeg bij iemand blijft, je vanzelf van die persoon gaat houden (het leven kan zo simpel zijn).
Een dag later had ik de eerste borrel van een expat community in Bangalore – naast Indiërs wil ik ook wel wat andere mensen ontmoeten en een sociaal leven naast je werk is best fijn. Daarnaast zijn mijn collega’s voor 100% mannelijk, wat prima is, maar een vrouw om tegen aan te praten op zijn tijd is echt wel een toegevoegde waarde. Gelukkig waren die er, heb ik veel leuke mensen gesproken en was het een geslaagde avond.
De weekenden zijn hier net mini-vakanties; op vrijdagmiddag klap je je laptop dicht en tot maandagochtend heb je nul verplichtingen. Heerlijk. Zondagochtend besloten we (Lionel, Swen en ik) dat we op safari in Bannerghatta National Parc zouden gaan – nadat we de zaterdag aan het zwembad hebben gelegen om wat voor te bruinen ter voorbereiding van het bezoek aan Goa volgende week, leek het ons een mooi moment om wat te ondernemen. Een witte tijger kwam op aai-afstand tegen onze jeep aan staan, maar ook de olifanten, buffels, beren, leeuwen en gewone tijgers mochten er zijn. Dit alles met als achtergrond een uitgestrekt groen landschap, met wat rotsen, een meertje en in de verste verte geen drukte te bekennen. Ook dit is India.
-
04 Maart 2013 - 14:29
Mathijs:
Ha Iris, mooi verhaal weer! Ja, the good old tuk-tuk-truc. En hij zei nog wel dat ie voor the company werkte ; ) En heb je nog safarifoto's? Klinkt goed iig!!
Veel plezier! xx -
04 Maart 2013 - 14:29
Eefje:
Hey Iris! Wat leuk om te lezen dat je het al steeds beter naar je zin begint te krijgen! Geniet van al het moois daar, voor je het weet ben je weer terug in NL! Liefs Eefje -
04 Maart 2013 - 15:35
Pascal:
Hoi Iris,
Je hebt nog een groot talent, ben ik achter gekomen na het lezen van jouw verslag!
Wat een genot om te lezen, ik zie het helemaal voor me.
Als het zo blijft en je bundelt het allemaal heb je gegarandeert een bestseller te pakken.
Hopen dat je nog veel leuke, leerzame en spannende dingen/mensen mag meemaken.
GELUK!!!
Pascal -
04 Maart 2013 - 16:45
Feodor:
Leuk Iris! minivakanties in het weekend klinkt goed :) heb je ook nog wat gewerkt tussendoor? ;) X -
04 Maart 2013 - 17:36
Mignon:
Hoi Iris
Wat leuk dit allemaal zo te lezen. Fijn dat je het goed maakt. x -
04 Maart 2013 - 18:27
Manon:
Hey Iris,
Leuk om je verhalen weer te lezen. Maar foto's kunnen eigenlijk niet ontbreken he :)
Geniet ervan!
xxx -
04 Maart 2013 - 19:01
Anneloes:
Hey nichie!! Wat fijn iets te lezen over je avontuur daar! Gelukkig heb je al aardig wat reiservaring, dan is de cultuurschok misschien wat minder. En dan weet je dat je niet bij vage tuk tuk chauffeurs in moet stappen.. Of toch niet haha! Ach, aldoende leert men.. Zeggen ze!! Gaaf zeg die safari!! Ben benieuwd naar de fotos! Heel veel plezier en succes, ik kijk uit naar je volgende verhaal!! X Anneloes -
04 Maart 2013 - 21:22
Nel:
Super leuk om te lezen, wat een geweldige ervaring weer! Een beetje werken en tussendoor een minivakantie, wat wil je nog meer. Enne....ook nog betaald krijgen. Als ik jonger was zou ik het wel weten, haha. Hopelijk komen er ook nog foto's van je mooie bezoekers, zodat ik je verhaal nog meer kan visualiseren. Lijkt me geweldig om die dieren in het echt van dichtbij te mogen zien. Ik blijf je verhalen lezen en ik blijf je volgen, xxx je allerliefste tante Nel
-
05 Maart 2013 - 11:34
Other Irish:
Darling!!
Love the story! Ik ben blij dat ze daar ook buraucratie kennen, hoe houden ze anders al die 8.000 mensen aan het werk? Het klinkt als een goede eerste tijd, leuk ook dat je leuke expats hebt ontmoet, en ik ben ook wel meer voor een plafond leggen dan een bodem :)
XXX vanuit bureaucrachmea!
Ps. Tip vd dag: aai-afstand betekend niet altijd dat je ook daadwerkelijk moet aaien. -
12 April 2013 - 16:08
Carolina:
mooie verhalen zeg!!! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
