Amazoniamania
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
02 April 2012 | Brazilië, Pôrto Velho
Ik kan me nog goed herinneren dat er tijdens de topografie lessen van mijn Aardrijkskundeleraar regelmatig natuurgebieden op de wereld voorbij kwamen waarover ik me verwonderde en waarvan ik de kans klein achtte dat ik ze ooit in het echt zou mogen zien. Ik was toen nog 14 en had al heimwee als ik langer dan één week van huis weg was.
Een kleine 11 jaar later, wandelend in Belem over de Ver-o-peso, besefte ik
me ineens dat ik precies zo een gebied in zou gaan waar ik vroeger alleen
maar over kon dromen. Ik zag mezelf wel een paar dagen dobberen op een boot
op wereld's machtigste rivier omringd door een minstens zo mooi
natuurgebied. Een klein beetje gespannen was ik wel, na waarschuwingen over
verveling, vreselijke hygiene, eten dat je direct naar de wc doet lopen en
medepassagiers die er met je spullen vandoor gaan. Onder het motto, iedere
ervaring is er één begon mijn voorbereiding.
Het belangrijkste is natuurlijk de boot. Waar je in Nederland wat zou
googlen en uit zou komen op verschillende rederijen die hun service
aanbieden, is informatie verkrijgen in Brazilie een grote chaos. Ik besloot
naar de haven te gaan om de boten te bekijken, de kapitein te zoeken en een
ticket te kopen. Helaas bleken de boten niet toegankelijk, maar liep ik wel
tegen 15 louche verkopers aan. Ze beloofden me de mooiste boten, die
allemaal op hetzelfde tijdstip zouden vertrekken, maar ook 15 keer
verschillend geprijsd waren. Om niet met een vals ticket klaar voor vertrek
te staan, heb ik ze in de haven achter gelaten en uiteindelijk een
toeristenkantoor gevonden dat, voor hogere tarieven uiteraard, een
toegangsbewijs kon regelen dat er in ieder geval fatsoenlijk en echt uit
zag. Als ze in dit land eens zouden beginnen met het naleven van wetten en
regels met straffen op degene die dat niet doen, zou Brazilie al zover
verder zijn (niet dat ik denk dat wij in een ideale wereld leven, maar dat
is een andere discussie).
Mijn volgende missie was een hangmat. Zeker zo belangrijk, aangezien ik er
6 dagen en 5 nachten in door zou brengen en ik toch wel 20 centimeter boven
de gemiddelde Braziliaan uitsteek. Ook dit is een kwestie van
onderhandelen; de vraagprijs begint bij 100 reais, terwijl de locals maar
25 betalen. Onder meer door eerdergenoemde lengte, blonde haren en, ondanks
mijn zongebruinde tint, nog altijd witte huid hebben ze hier moeite te
geloven dat ik Braziliaanse ben. Na het neerleggen van 40 reais was
ik eigenaar van een lange, brede, donkerblauw met andere kleuren, hangmat.
Missie geslaagd.
De laatste voorbereiding die restte was het inslaan van voedsel. In de
supermarkt kocht ik alles wat enigszinds langer houdbaar was zonder
koeling, maar wat ook mijn knorrende maag 3 dagen lang stil zou houden. Een
pakket van appels, bananen, biscuits, wafels met chocoladesmaak, wafels met
aardbeiensmaak, wafels met lemonsmaak, crackers met kaassmaak, crackers met
tomaatsmaak, noten en 4 liter water was het resultaat. Ik was klaar voor
vertrek!
Eenmaal op de boot besloot ik me te settelen naast Steve, eind 40, visser,
van beroep en zijn vrouw Telma. Ze hadden al gauw door dat ik een groentje
was, haalden zodoende mijn hangmat neer en hingen hem fatsoenlijk op. Vanaf
dat moment waren we dikke vrienden, vooral omdat Steve dacht dat als hij
het Portugees in mijn oor zou schreeuwen ik het ineens wel zou verstaan. Ik
bleef vooral lachen, sim, sim, roepen en wafels in alle smaken uitdelen en zo hadden we
de beste gesprekken. De trip kon nu natuurlijk al niet meer stuk, maar de
prachtige zonsopgangen, ondergangen, de wisselende omgeving van de rivier
die overal anders lijkt te zijn, de kleine bootjes die probeerden mee te
liften, de dolfijnen die zich af en toe lieten zien en de verschillende
havens die we onderweg aandeden maakte het eerste deel beter dan ik ooit
tijdens die Aardrijkskunde les had kunnen bedenken.
In Santarem (halverwege Belem - Manaus) besloot ik een korte break te nemen
om nieuw voedsel in te slaan en om te zien hoe men leeft in een stad die
praktisch afgesloten ligt van de rest van de wereld. Het leven bleek er
best wel normaal te zijn, het strand dat er zou moeten liggen was helaas
overspoeld door het hoge waterpeil van de rivier en het bed in mijn pousada
was lang niet zo comfortabel als mijn hangmat. De boot naar Manaus kwam dan ook precies op het goede moment.
Met een kleiner exemplaar dan de eerste keer, wat als voordeel had dat ik mijn hangmat niet eens uit hoefde om naar de oevers te kijken, zette ik mijn reis over de rivier voort. Een nadeel waren de dikke zwarte kevers die ik ´s nachts uit mijn hangmat moest vissen, maar in ieder geval waren de toiletruimtes deze keer vrij van kakkerlakken en ander gespuis. De ontmoeting van de Rio Amazones en de Rio Solimoes, waarbij de ene rivier zwart is en de andere bruin en ze naast elkaar stromen zonder te mengen (bizar), luidde het laatste uur van een van de hoogtepunten van mijn reis so far in.
Eenmaal in Manaus regelde ik mijn jungle trip en vertrok ik de volgende dag het oerwoud in. Ik nam een auto, een boot, een bus over de Transamazonia en een miniboot om bij een lodge te komen, waar ik weer in mijn hangmat mocht slapen. Ik ving wat piranha´s (ok, ik ving ze niet, maar mijn Engelse partners in crimes hadden meer succes) die ´s avonds op het vuur gingen, we bezochten een plaatselijke familie en spotte over alle verschillende kleinere wateren vooral heel veel wildlife (roze dolfijnen, luiaards, holy monkeys, alligators, papagaaien en 1000 andere soorten vogels (ik ben niet de grootste flora en fauna kenner dus vraag niet naar de details, ze waren wel allemaal heel mooi)). Af en toe werd onze open miniboot getrakteerd op een keiharde douche, waardoor ook de naam regenwoud weer volkomen helder was. Tijdens een trekking over land werden we tot slot getrakteerd op echte tarantula´s en kon ik mijn ineens opkomende Jane-in-de-jungle-neigingen kwijt met het beklimmen van een boom aan de hand van een paar lianen. Ik had de tijd van mijn leven.
Een ander mooi natuurreservaat wat hoog op mijn verlanglijstje in Brazilie staat is de Pantanal. Met een vliegtuig zou ik via een 24-uurs stop in Porto Velho vannacht zijn aangekomen in Cuiaba. Helaas (?) was het te vochtig in de lucht en ben ik voorlopig ondergebracht in een vijf-sterren hotel met ontbijt,lunch en diner buffets. Hoezo hebben mensen een hekel aan vluchten die cancellen?!
Dit was het voor nu, ik moet terug naar mijn zwembad en mijn hotelkamer met warme douche, vijf schone handdoeken, bodylotion en mezelf voorbereiden op een voortreffelijke maaltijd!
Een kleine 11 jaar later, wandelend in Belem over de Ver-o-peso, besefte ik
me ineens dat ik precies zo een gebied in zou gaan waar ik vroeger alleen
maar over kon dromen. Ik zag mezelf wel een paar dagen dobberen op een boot
op wereld's machtigste rivier omringd door een minstens zo mooi
natuurgebied. Een klein beetje gespannen was ik wel, na waarschuwingen over
verveling, vreselijke hygiene, eten dat je direct naar de wc doet lopen en
medepassagiers die er met je spullen vandoor gaan. Onder het motto, iedere
ervaring is er één begon mijn voorbereiding.
Het belangrijkste is natuurlijk de boot. Waar je in Nederland wat zou
googlen en uit zou komen op verschillende rederijen die hun service
aanbieden, is informatie verkrijgen in Brazilie een grote chaos. Ik besloot
naar de haven te gaan om de boten te bekijken, de kapitein te zoeken en een
ticket te kopen. Helaas bleken de boten niet toegankelijk, maar liep ik wel
tegen 15 louche verkopers aan. Ze beloofden me de mooiste boten, die
allemaal op hetzelfde tijdstip zouden vertrekken, maar ook 15 keer
verschillend geprijsd waren. Om niet met een vals ticket klaar voor vertrek
te staan, heb ik ze in de haven achter gelaten en uiteindelijk een
toeristenkantoor gevonden dat, voor hogere tarieven uiteraard, een
toegangsbewijs kon regelen dat er in ieder geval fatsoenlijk en echt uit
zag. Als ze in dit land eens zouden beginnen met het naleven van wetten en
regels met straffen op degene die dat niet doen, zou Brazilie al zover
verder zijn (niet dat ik denk dat wij in een ideale wereld leven, maar dat
is een andere discussie).
Mijn volgende missie was een hangmat. Zeker zo belangrijk, aangezien ik er
6 dagen en 5 nachten in door zou brengen en ik toch wel 20 centimeter boven
de gemiddelde Braziliaan uitsteek. Ook dit is een kwestie van
onderhandelen; de vraagprijs begint bij 100 reais, terwijl de locals maar
25 betalen. Onder meer door eerdergenoemde lengte, blonde haren en, ondanks
mijn zongebruinde tint, nog altijd witte huid hebben ze hier moeite te
geloven dat ik Braziliaanse ben. Na het neerleggen van 40 reais was
ik eigenaar van een lange, brede, donkerblauw met andere kleuren, hangmat.
Missie geslaagd.
De laatste voorbereiding die restte was het inslaan van voedsel. In de
supermarkt kocht ik alles wat enigszinds langer houdbaar was zonder
koeling, maar wat ook mijn knorrende maag 3 dagen lang stil zou houden. Een
pakket van appels, bananen, biscuits, wafels met chocoladesmaak, wafels met
aardbeiensmaak, wafels met lemonsmaak, crackers met kaassmaak, crackers met
tomaatsmaak, noten en 4 liter water was het resultaat. Ik was klaar voor
vertrek!
Eenmaal op de boot besloot ik me te settelen naast Steve, eind 40, visser,
van beroep en zijn vrouw Telma. Ze hadden al gauw door dat ik een groentje
was, haalden zodoende mijn hangmat neer en hingen hem fatsoenlijk op. Vanaf
dat moment waren we dikke vrienden, vooral omdat Steve dacht dat als hij
het Portugees in mijn oor zou schreeuwen ik het ineens wel zou verstaan. Ik
bleef vooral lachen, sim, sim, roepen en wafels in alle smaken uitdelen en zo hadden we
de beste gesprekken. De trip kon nu natuurlijk al niet meer stuk, maar de
prachtige zonsopgangen, ondergangen, de wisselende omgeving van de rivier
die overal anders lijkt te zijn, de kleine bootjes die probeerden mee te
liften, de dolfijnen die zich af en toe lieten zien en de verschillende
havens die we onderweg aandeden maakte het eerste deel beter dan ik ooit
tijdens die Aardrijkskunde les had kunnen bedenken.
In Santarem (halverwege Belem - Manaus) besloot ik een korte break te nemen
om nieuw voedsel in te slaan en om te zien hoe men leeft in een stad die
praktisch afgesloten ligt van de rest van de wereld. Het leven bleek er
best wel normaal te zijn, het strand dat er zou moeten liggen was helaas
overspoeld door het hoge waterpeil van de rivier en het bed in mijn pousada
was lang niet zo comfortabel als mijn hangmat. De boot naar Manaus kwam dan ook precies op het goede moment.
Met een kleiner exemplaar dan de eerste keer, wat als voordeel had dat ik mijn hangmat niet eens uit hoefde om naar de oevers te kijken, zette ik mijn reis over de rivier voort. Een nadeel waren de dikke zwarte kevers die ik ´s nachts uit mijn hangmat moest vissen, maar in ieder geval waren de toiletruimtes deze keer vrij van kakkerlakken en ander gespuis. De ontmoeting van de Rio Amazones en de Rio Solimoes, waarbij de ene rivier zwart is en de andere bruin en ze naast elkaar stromen zonder te mengen (bizar), luidde het laatste uur van een van de hoogtepunten van mijn reis so far in.
Eenmaal in Manaus regelde ik mijn jungle trip en vertrok ik de volgende dag het oerwoud in. Ik nam een auto, een boot, een bus over de Transamazonia en een miniboot om bij een lodge te komen, waar ik weer in mijn hangmat mocht slapen. Ik ving wat piranha´s (ok, ik ving ze niet, maar mijn Engelse partners in crimes hadden meer succes) die ´s avonds op het vuur gingen, we bezochten een plaatselijke familie en spotte over alle verschillende kleinere wateren vooral heel veel wildlife (roze dolfijnen, luiaards, holy monkeys, alligators, papagaaien en 1000 andere soorten vogels (ik ben niet de grootste flora en fauna kenner dus vraag niet naar de details, ze waren wel allemaal heel mooi)). Af en toe werd onze open miniboot getrakteerd op een keiharde douche, waardoor ook de naam regenwoud weer volkomen helder was. Tijdens een trekking over land werden we tot slot getrakteerd op echte tarantula´s en kon ik mijn ineens opkomende Jane-in-de-jungle-neigingen kwijt met het beklimmen van een boom aan de hand van een paar lianen. Ik had de tijd van mijn leven.
Een ander mooi natuurreservaat wat hoog op mijn verlanglijstje in Brazilie staat is de Pantanal. Met een vliegtuig zou ik via een 24-uurs stop in Porto Velho vannacht zijn aangekomen in Cuiaba. Helaas (?) was het te vochtig in de lucht en ben ik voorlopig ondergebracht in een vijf-sterren hotel met ontbijt,lunch en diner buffets. Hoezo hebben mensen een hekel aan vluchten die cancellen?!
Dit was het voor nu, ik moet terug naar mijn zwembad en mijn hotelkamer met warme douche, vijf schone handdoeken, bodylotion en mezelf voorbereiden op een voortreffelijke maaltijd!
-
03 April 2012 - 03:38
Frans En Carla:
Weer een prachtig verhaal. Geniet nog een paar weken van je vrijheid en een goede reis naar Pantanal. -
03 April 2012 - 06:39
Eefje En Cees:
Super mooi verhaal, ben stiekem wel Eem beetje jaloers hoor! Geniet er nog lekker van! X -
03 April 2012 - 07:10
Nienke:
Haha hier op het werk vragen ze waarom ik zit te lachen! Ik wil ook daarheen! Super leuk verhaal weer! xx -
03 April 2012 - 07:24
Joost:
Meui! Hardcore jungletochten ftw! -
03 April 2012 - 07:30
Rik:
Blij dat ik het mis had en leuk (voor ons) dat je over twee weken al weer terug bent!! Groetjes aan Tarzan! -
03 April 2012 - 07:35
Andere Iris:
Wow wat vet. Heeft camera 3 dit nog een beetje kunnen vastleggen? Ben erg nieuwschierig naar alle mooie dingen die je hebt gezien. Heeft je rug de tour ook een beetje overleefd? Hopelijk kom je alsnog aan bij het andere reservaat en zie je daar nog meer holy monkeys (haha, of bedoelde je howler?) XXX ;) -
03 April 2012 - 09:37
Mignon:
Hoi Iris,wat een ontzettend mooi verhaal weer en wat kun je toch mooi schrijven. Geniet nog van de laatste 16 dagen (Met Jeroen weet je vanzelf hoeveel dagen nog) en tot snel -
03 April 2012 - 13:17
Anneloes:
1 woord: GAAF!
xxxx je nichtje! :) -
03 April 2012 - 19:45
Nel:
Super, weer een ervaring rijker! Nog lekker genieten de komende weken, xxx hier in Nederland is het niet zo avontuurlijk xxx -
04 April 2012 - 11:27
Marjon:
hoe krijg je het toch allemaal voorelkaar ? Blijf genieten en ik zie je bij Cees -
06 April 2012 - 15:56
Catharien:
super zeg, wat is het gaaf om jouw verhalen te lezen! Reizen zit je in het bloed. Top -
18 April 2012 - 02:23
Annet:
Nogmaals, prachtige verhalen! Jij hebt er voor gezorgd dat zuid-Amerika een van de grootste steigers op mijn reis-wensen-lijstje is geworden!
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
