Bula!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Iris
25 Juni 2009 | Fiji, Nadi
“Binnen enkele ogenblikken landen we in Nadi, Fiji. De lokale tijd is... ach, who cares about the local time. De lokale temperatuur echter is...., who cares about the local temperature”. Met deze veelzeggende woorden begon mijn avontuur in Fiji (daar waar de internationale datumlijn een kleine kronkel naar buiten maakt, daar ligt Fiji). De mensen in Fiji zijn relaxt, ze staan op als de zon opkomt en gaan naar bed als die weer ondergaat: dat moet ook wel, want op de Yasawa eilanden is electriciteit een schaars goed (lees: 6 dagen lang een KOUDE douche).
Terug naar het begin, de eerste nacht verbleven we op het vaste land en kregen we een indruk van de vakantiebestemming die we hadden gekozen. Het is ontzettend vulkanisch, groen en nog een echt derde wereldland, waar de belangrijkste inkomstenbron het tourisme is. We aten “Kokoda”, de plaatselijke specialiteit, een vis met een saus van citroen en limoen en luisterde naar de regen die keihard naar beneden kwam. Ja, op dag één van onze vakantie in wat het tropische paradijs zou moeten zijn, kwam het met bakken tegelijk uit de lucht vallen.
De volgende ochtend was grijs (dit zou zo blijven tot en met dag drie) en met een grote catamaran zeilden we voor een aantal uur over de oceaan naar een eiland genaamd Waya Lailai, daar ergens voor de kust werden we door een kleinere boot opgepikt en na een dodemansrit (te veel mensen in een te kleine boot met een te snelle motor en veel te hoge golven) werden we aan land gebracht. Heb je dat wel eens meegemaakt, dat mensen je op staan te wachten op het strand met gitaren en drums om welkomstliedjes te zingen? Nee? Ik nu dus wel :). Alles wat we hier gedaan hebben is lezen, kaarten, weerwolven en eten op het moment dat er op de trommels geslagen werd, zo’n 3 keer per dag.
Het tweede eiland dat op het programma stond was Naviti. Het weer was inmiddels klaar met zijn identiteitscrisis en had Fiji’se vormen aangenomen: tropisch. Naviti heeft alle ingredienten voor een bounty eiland: blauwe wateren, witte stranden, overdosis aan hangmatten, palmbomen, kokosnoten, vriendelijke mensen en ook hier werden we opgewacht met een muzikaal welkom en een bloemenkrans. Eindelijk kon die bikini mijn backpack uit en kon er gechilld worden op het strand. ‘s Avonds was het tijd voor wat entertainment, de traditionele Fiji dans. Geen vrouwen die buikdansen, maar echte mannen in rieten rokjes. Leuk om naar te kijken, maar dat was niet genoeg, als we de volgende dag eten wilden, moesten we meedoen. Gelukkig was er niemand met een videocamera.
Omdat we inmiddels al genoeg tijd besteed hadden met niks doen, besloten we om te gaan snorkelen met manta rays. Ik had enig idee hoe ze eruit zagen en van horen zeggen schenen ze groot te zijn, nou, ze zijn dus enorm! Diegene die wij zagen had een doorsnee van 5 meter en als je daarboven zwemt voel je je klein. Verder waren er nog een miljoen andere kleine vissen in evenveel kleuren en was ook het koraal erg mooi.
‘s Middags kregen we een soort van tour over natuurlijke geneeskunde. Als iemand koorts krijgt, wikkelen ze hem in 3 dekens en zorgen ze er op de een of andere manier voor dat er stoom, afkomstig van het koken van lemontree bladeren, onder de dekens zit. Verder is het heel simpel, als je uit de dekens komt is je koorts weg. Ook hebben ze een of andere onbekende witte vrucht, waarvan ze zeggen dat het kanker geneest. Als dat zo zou zijn dan was dat inmiddels heus wel wereldwijd nieuws geweest.
Tot slot, bula betekent van alles: hoi, hoe gaat het, goed, ik ben gezond, hoe gaat het met jou? Theoretisch gezien zou je een gesprek kunnen hebben dat zo gaat: Bula! Bula? Bula. Bula? Bula.
Bula!
Terug naar het begin, de eerste nacht verbleven we op het vaste land en kregen we een indruk van de vakantiebestemming die we hadden gekozen. Het is ontzettend vulkanisch, groen en nog een echt derde wereldland, waar de belangrijkste inkomstenbron het tourisme is. We aten “Kokoda”, de plaatselijke specialiteit, een vis met een saus van citroen en limoen en luisterde naar de regen die keihard naar beneden kwam. Ja, op dag één van onze vakantie in wat het tropische paradijs zou moeten zijn, kwam het met bakken tegelijk uit de lucht vallen.
De volgende ochtend was grijs (dit zou zo blijven tot en met dag drie) en met een grote catamaran zeilden we voor een aantal uur over de oceaan naar een eiland genaamd Waya Lailai, daar ergens voor de kust werden we door een kleinere boot opgepikt en na een dodemansrit (te veel mensen in een te kleine boot met een te snelle motor en veel te hoge golven) werden we aan land gebracht. Heb je dat wel eens meegemaakt, dat mensen je op staan te wachten op het strand met gitaren en drums om welkomstliedjes te zingen? Nee? Ik nu dus wel :). Alles wat we hier gedaan hebben is lezen, kaarten, weerwolven en eten op het moment dat er op de trommels geslagen werd, zo’n 3 keer per dag.
Het tweede eiland dat op het programma stond was Naviti. Het weer was inmiddels klaar met zijn identiteitscrisis en had Fiji’se vormen aangenomen: tropisch. Naviti heeft alle ingredienten voor een bounty eiland: blauwe wateren, witte stranden, overdosis aan hangmatten, palmbomen, kokosnoten, vriendelijke mensen en ook hier werden we opgewacht met een muzikaal welkom en een bloemenkrans. Eindelijk kon die bikini mijn backpack uit en kon er gechilld worden op het strand. ‘s Avonds was het tijd voor wat entertainment, de traditionele Fiji dans. Geen vrouwen die buikdansen, maar echte mannen in rieten rokjes. Leuk om naar te kijken, maar dat was niet genoeg, als we de volgende dag eten wilden, moesten we meedoen. Gelukkig was er niemand met een videocamera.
Omdat we inmiddels al genoeg tijd besteed hadden met niks doen, besloten we om te gaan snorkelen met manta rays. Ik had enig idee hoe ze eruit zagen en van horen zeggen schenen ze groot te zijn, nou, ze zijn dus enorm! Diegene die wij zagen had een doorsnee van 5 meter en als je daarboven zwemt voel je je klein. Verder waren er nog een miljoen andere kleine vissen in evenveel kleuren en was ook het koraal erg mooi.
‘s Middags kregen we een soort van tour over natuurlijke geneeskunde. Als iemand koorts krijgt, wikkelen ze hem in 3 dekens en zorgen ze er op de een of andere manier voor dat er stoom, afkomstig van het koken van lemontree bladeren, onder de dekens zit. Verder is het heel simpel, als je uit de dekens komt is je koorts weg. Ook hebben ze een of andere onbekende witte vrucht, waarvan ze zeggen dat het kanker geneest. Als dat zo zou zijn dan was dat inmiddels heus wel wereldwijd nieuws geweest.
Tot slot, bula betekent van alles: hoi, hoe gaat het, goed, ik ben gezond, hoe gaat het met jou? Theoretisch gezien zou je een gesprek kunnen hebben dat zo gaat: Bula! Bula? Bula. Bula? Bula.
Bula!
-
25 Juni 2009 - 12:03
Iris:
Ik denk ook dat dat nieuws van die kankervrucht hier wel was neergestreken, "opgetrommeld worden" heeft het toch ook helemaal tot Nederland gehaald?! ;) Klinkt goed allemaal joh, wij zitten hier nog even te zweten op die bula Thesis (als je snapt wat ik bedoel)
XXXX
Ps. leuk eigenlijk, Bula is een soort smurfen.
Ps2. waar blijven de kokoda-momentjes in het fotoboek? -
26 Juni 2009 - 09:09
Ellen:
Prachtig verhaal!
Die manta rays lijken me dood eng: zo gigantisch groot!
Vergeet je niet in te smeren ;) en Bula :)!
Liefs! -
27 Juni 2009 - 09:58
Rik:
Haha klinkt geweldig! Lekker tussen de palmbomen op de bounty stranden!
Gelukkig kan ik ook bijna op vakantie!
Groetjes en veel plezier! -
27 Juni 2009 - 16:03
Jetske:
Volgens mij gaat het heeeeel erg Bula met jou!!! :D
GENIET!!! Kus -
15 Juli 2009 - 16:52
Edith:
Hee Iris, heb even al je berichtjes doorgelezen :), wat maak je veel mee!
Lijkt me heel bijzonder om met die manta rays te snorkelen!
veel plezier nog!
liefs Edith -
20 Juli 2009 - 12:55
Sjoerd:
O Iris, jaloers jaloers! Gelukkig hebben wij inmiddels ook vakantie. Maar toch niet zoals jij denk ik. Geniet ervan!! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
