Voetjes van de vloer
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Iris
31 Juli 2009 | Indonesië, Batavia
Je bent een Nederlander of je bent het niet. Als bij aankomst in het hostel in Ubud gevraagd wordt of we uit Holland komen en we bij een positief antwoord fietsfolders in de hand krijgen gedrukt, lijkt ons dat best een leuk plan.
Zodoende staan we de volgende dag om 7 uur klaar om opgehaald te worden. Gelukkig is dat niet zo vroeg en is het ook niet zo vervelend als ze dan pas om 8 uur komen. Maar, een ontbijt (bananen en chocolade pannenkoeken, jee!) boven op een berg met uitzicht op de vulkaan Batur maakt veel goed. We stoppen nog langs een koffieplantage voor een proeverij (beter!) voor we daadwerkelijk op de fiets stappen: 25 kilomter downhill!
Helaas zitten de wegen vol gaten en rijden er ook auto's en brommers als kamikazen langs (de enige waarschuwing is een luide toeter, maar voordat je je gerealiseerd hebt dat dat betekent dat je heel snel heel hard moet gaan uitkijken zijn ze al weer voorbij), waardoor de gemiddelde snelheid op 10 km/uur ligt (en je spierpijn krijgt in je handen door het samenknijpen van de remmen). Dit geeft ons wel de tijd om het binnenland van Bali in ons op te nemen: ongelooflijk groen (en laten we eerlijk zijn, zo verstandig is het niet als ik met 60 km/uur een berg af vlieg). We fietsen langs rijstvelden waar we de plaatselijke bevolking een handje helpen met de korrels uit de planten slaan en delen "high fives" uit aan Balinese kinderen die langs de weg staan te springen als we langs komen.
Aan het eind van de dag zijn er 2 opties: of met een busje rechtstreeks naar het restaurant voor een Balinees buffet of eerst wat meer honger kweken door nog 10 km "up hill" te fietsen. In een vlaag van verstandsverbijstering (het was midden op de dag en een kleine 35 graden) besloten Nienke en ik, als bijna de enige uit de groep, dat we kozen voor de sportieve weg. Met een mountainbike waar de ketting 2 keer vanaf vloog en een berg die wat steiler was dan gehoopt, kwamen we als tomaten boven. Genoeg actie voor deze vakantie.
Hierna was het alweer tijd om Ubud te verruilen voor Gili Tarawangan: een compleet andere wereld. Een bus en een boot brachten ons naar dit eiland ten noordwesten van Lombok waar we 's avonds om 7 uur aankwamen. Vantevoren hadden we gecheckt of het nodig was om accomodatie te boeken, maar er werd gezegd dat dat niet nodig was (aangezien ze hier alles voor je willen regelen zodat ze zelf ook een percentage krijgen, gingen we er vanuit dat het wel in orde zou komen). Om 7 uur begon het al licht te schemeren, om half 8 hadden we het woord "full" al zo'n 25 keer gehoord en gingen we over naar plan B: we zouden een cidemo (de ouderwetse paard en wagen, op Gili T. is geen verkeer) nemen die zijn geld kreeg als hij accommodatie gevonden had. Om half 9 was het stikdonker, waren we het halve eiland over geweest en werd onze Indonesische vriend ook een beetje wanhopig.
Op dat moment komt er een jongetje op ons af die aangeeft dat hij wel wat weet. Bij zijn oom (met een appartement waarvan alle drie de kamers al verhuurd waren) thuis op de grond in de woonkamer. Daar troffen we een Frans stel aan met iets meer geluk dan wij, ze waren wat eerder en hadden het luchtbed in de keuken in beslag genomen. Eigenlijk maakte het ons ook niet zo heel veel uit, we hadden een dak boven ons hoofd! Hoewel de grond best hard was, was het een super ervaring. De oom en zijn vrouw waren heel erg vriendelijk en we werden in de watten gelegd met thee, kussens en een laken (die we over een vloerkleed heen konden leggen, zodat we toch wat hadden). De volgende ochtend hielpen ze mee om voor de nachten daarna wel een plek te vinden en dat lukte zowaar. We hebben bedden opnieuw weten te waarderen.
Verder is Gili T. een wereld op zich; er wonen maar 800 mensen en er is geen politie. Dit resulteerd in uithangborden waarin magische champignons worden beloofd die je naar de maan sturen. We hadden Indonesie nog niet helemaal gezien, dus besloten om nog maar even op aarde te blijven: daar was het ook hemels: weer wat witte stranden, met palmbomen en een koraalrif op 3 meter afstand. Volgende bestemming: via Sengiggi en Denpasar naar Java!
Zodoende staan we de volgende dag om 7 uur klaar om opgehaald te worden. Gelukkig is dat niet zo vroeg en is het ook niet zo vervelend als ze dan pas om 8 uur komen. Maar, een ontbijt (bananen en chocolade pannenkoeken, jee!) boven op een berg met uitzicht op de vulkaan Batur maakt veel goed. We stoppen nog langs een koffieplantage voor een proeverij (beter!) voor we daadwerkelijk op de fiets stappen: 25 kilomter downhill!
Helaas zitten de wegen vol gaten en rijden er ook auto's en brommers als kamikazen langs (de enige waarschuwing is een luide toeter, maar voordat je je gerealiseerd hebt dat dat betekent dat je heel snel heel hard moet gaan uitkijken zijn ze al weer voorbij), waardoor de gemiddelde snelheid op 10 km/uur ligt (en je spierpijn krijgt in je handen door het samenknijpen van de remmen). Dit geeft ons wel de tijd om het binnenland van Bali in ons op te nemen: ongelooflijk groen (en laten we eerlijk zijn, zo verstandig is het niet als ik met 60 km/uur een berg af vlieg). We fietsen langs rijstvelden waar we de plaatselijke bevolking een handje helpen met de korrels uit de planten slaan en delen "high fives" uit aan Balinese kinderen die langs de weg staan te springen als we langs komen.
Aan het eind van de dag zijn er 2 opties: of met een busje rechtstreeks naar het restaurant voor een Balinees buffet of eerst wat meer honger kweken door nog 10 km "up hill" te fietsen. In een vlaag van verstandsverbijstering (het was midden op de dag en een kleine 35 graden) besloten Nienke en ik, als bijna de enige uit de groep, dat we kozen voor de sportieve weg. Met een mountainbike waar de ketting 2 keer vanaf vloog en een berg die wat steiler was dan gehoopt, kwamen we als tomaten boven. Genoeg actie voor deze vakantie.
Hierna was het alweer tijd om Ubud te verruilen voor Gili Tarawangan: een compleet andere wereld. Een bus en een boot brachten ons naar dit eiland ten noordwesten van Lombok waar we 's avonds om 7 uur aankwamen. Vantevoren hadden we gecheckt of het nodig was om accomodatie te boeken, maar er werd gezegd dat dat niet nodig was (aangezien ze hier alles voor je willen regelen zodat ze zelf ook een percentage krijgen, gingen we er vanuit dat het wel in orde zou komen). Om 7 uur begon het al licht te schemeren, om half 8 hadden we het woord "full" al zo'n 25 keer gehoord en gingen we over naar plan B: we zouden een cidemo (de ouderwetse paard en wagen, op Gili T. is geen verkeer) nemen die zijn geld kreeg als hij accommodatie gevonden had. Om half 9 was het stikdonker, waren we het halve eiland over geweest en werd onze Indonesische vriend ook een beetje wanhopig.
Op dat moment komt er een jongetje op ons af die aangeeft dat hij wel wat weet. Bij zijn oom (met een appartement waarvan alle drie de kamers al verhuurd waren) thuis op de grond in de woonkamer. Daar troffen we een Frans stel aan met iets meer geluk dan wij, ze waren wat eerder en hadden het luchtbed in de keuken in beslag genomen. Eigenlijk maakte het ons ook niet zo heel veel uit, we hadden een dak boven ons hoofd! Hoewel de grond best hard was, was het een super ervaring. De oom en zijn vrouw waren heel erg vriendelijk en we werden in de watten gelegd met thee, kussens en een laken (die we over een vloerkleed heen konden leggen, zodat we toch wat hadden). De volgende ochtend hielpen ze mee om voor de nachten daarna wel een plek te vinden en dat lukte zowaar. We hebben bedden opnieuw weten te waarderen.
Verder is Gili T. een wereld op zich; er wonen maar 800 mensen en er is geen politie. Dit resulteerd in uithangborden waarin magische champignons worden beloofd die je naar de maan sturen. We hadden Indonesie nog niet helemaal gezien, dus besloten om nog maar even op aarde te blijven: daar was het ook hemels: weer wat witte stranden, met palmbomen en een koraalrif op 3 meter afstand. Volgende bestemming: via Sengiggi en Denpasar naar Java!
-
31 Juli 2009 - 07:46
Lindy:
Wat schrijf jij briljante stukken! Super om te lezen!!!
-
31 Juli 2009 - 11:51
Henk:
Iris, wat een verhalen, echt de dikke vette shit!
Veel plezier nog en mooie avonturen! -
03 Augustus 2009 - 10:36
Iris:
Heee tomaatjes,
Who needs politie als je een koraalrif op 3m afstand hebt? (Hier zit geen logica in dus blijf er niet te lang bij stilstaan)
Doei veel plezier op Sengiggi, heb gehoord dat het daar super leuk is. ;) X -
04 Augustus 2009 - 12:28
Lauri:
Hoi Iris,
Super zeg, in Indonesie. En wat ontzettend sportief om te gaan fietsen in je vakantie, nu heb je wel weer een aantal 'uitrust'dagen verdient! Als je terug bent ben ik erg benieuwd naar de foto's, misschien goede inspiratie om zelf ook te gaan reizen.. Mijn scriptie is ingeleverd en goedgekeurd (7,5) dus ik ben officieel master.. en heb geen idee wat ik nu ga doen. Reizen, werken, alle opties zijn nog open. Tot snel maar weer,
Liefs Lauri -
05 Augustus 2009 - 10:00
Nienke:
hihi, te grappig om weer terug te lezen. Ik zie helder onze gezichten voor me op Gili...maar zullen we ons nu weer in het straatverkeer gooien en no thank you roepen? -
05 Augustus 2009 - 20:46
Froukje Zumbrink:
Hey Iris!!
Wat lees ik nu, ben je weer naar Australië geweest? Haha, was het leuk.. reizen is verslavend he..
Echt tof dat je nu weer eventjes met Nienke op reis bent!! Geniet ervan!
Liefs,
Froukje
PS: Ik ben alweerm bijna een week terug van 3.5 maand Central America (Mexico, Guatemala & Belize..)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
